Η απάντηση του Υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη κ. Βασίλειου Κικίλια, στην ερώτηση του βουλευτή κ. Μενέλαου Βλάχβεη, σχετικά με την βελτίωση της αστυνόμευσης στο Νομό Σερρών.

1371 | 

Η πόλη των Σερρών περιήλθε και πάλι υπό την εξουσία των Βυζαντινών στην κυριότητα του Δεσπότου της Θεσσαλονίκης Μανουήλ Παλαιολόγου μετά την ήττα των Σέρβων από τους Οθωμανούς στην μάχη του Εβρου.

1903 | 

Ενδεκαμελής συμμορία κομιτατζίδων υπό την αρχηγία του αρχικομιτατζή Ράδεφ, εισέβαλε στο χωριό Λάκκος και δολοφόνησε σε ενέδρα τον Πρόκριτο Ιάκωβο Δίγκο και τον Νικόλαο Δίγκο. Στη συνέχεια πυρπόλησε την οικία του πρώτου. Ο Τουρκικός στρατός κατέφθασε αμέσως μόλις ειδοποιήθηκε και συνεπλάκη μαζί τους. Μετά από επτάωρη συμπλοκή τραυματίστηκε και ο Κωνσταντίνος Γεράκης από την οικογένεια του Ιακώβου αλλά και ο επικεφαλής Τούρκος αξιωματικός. Ταυτόχρονα με τον Τουρκικό στρατό έφθασε και ο Πρόξενος των Σερρών Ίων Δραγούμης, όπου με την παρουσία απέτρεψε την λεηλασία και καταστροφή του χωριού από το Τουρκικό απόσπασμα.

1907 | 

Στο χωριό Σφέτσι Βράτσια (Μελενίκου) φονεύθηκε από Οθωμανούς ο σχισματικός Πακρούκας, ενεργό μέλος δολοφονικού κομιτάτου.

1944 | 

Εξελέγη επιτροπή από τις οργανώσεις του Ε.Α.Μ., προκειμένου να συναντήσουν τον Βούλγαρο Στρατάρχη Τολμπούχιν. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε και μεταξύ των άλλων συζητήθηκε και η αναχώρηση του Βουλγαρικού στρατού που παρέμεινε ακόμη στην περιοχή των Σερρών.

1951 | 

Διορίστηκε ως τοποτηρητής του Μητροπολιτικού θρόνου Ζιχνών ο μητροπολίτης Αγαθάγγελος.

1994 | 

Απεβίωσε Πέτρος Πέννας. Γεννήθηκε το 1902 στα Άνω Πορόϊα. Η οικογένεια του για να αποφύγει διωγμούς Τούρκων εγκαταστάθηκε στις Σέρρες όπου και φοίτησε στο σχολείο. Το 1916 λόγω της νέας βουλγαρικής κατοχής κατέφυγε με την μητέρα του στον Πειραιά ενώ ο πατέρας συνελήφθη και οδηγήθηκε ως όμηρος στην Βουλγαρία όπου πέθανε. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών και άσκησε επί 47 ολόκληρα χρόνια το δικηγορικό λειτούργημα. Το δημιουργικό του έργο επεκτείνεται και σε πεδία κοινωνικών δραστηριοτήτων. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εθνικής Ενώσεως Βορείων Ελλήνων και της Εταιρίας Ιστορικών Σπουδών επί του Νεωτέρου Ελληνισμού. Το 1952 με άλλους εξέχοντες Σερραίους ίδρυσε την Ιστορική και Λαογραφική Εταιρία Σερρών-Μελενίκου της οποίας διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Πρόεδρος μέχρι το θάνατό του. Παράλληλα αφιέρωσε την ζωή του στη συλλογή ιστορικών, εθνολογικών, λαογραφικών και γενικά πολιτιστικών στοιχείων των Σερρών. Καρπός των προσπαθειών του είναι τα ιστορικά συγγράμματα του: «Ιστορία των Σερρών» (1966), «Τα Άνω Πορόϊα Σερρών» (1989) και πλήθος δημοσιευμάτων στο τύπο και σε περιοδικά καθώς και ανακοινώσεις σε συνέδρια. Πολιτεύθηκε με το Λαϊκό κόμμα και εκλέχθηκε δύο φορές βουλευτής το 1935 και το 1950, ενώ κατά την διάρκεια των ετών 1946-1950 διετέλεσε γενικός γραμματέας, σε τάξη και αρμοδιότητες υφυπουργού, του ιδιαίτερα σημαντικού για την περίοδο εκείνη Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας.